Galatheanen in België

Galatheanen in België.

Zaterdag 12 mei is het in diverse huizen in Almelo  en omstreken al vroeg een drukte van belang. Duikspullen worden ingeladen, collegaduikers opgehaald. De reden van al die drukte is een bezoek aan onze zuiderburen. Nemo 33  in Brussel en het Zilvermeer in Mol staan op het programma.

Onderweg komen diverse auto’s elkaar tegen. Samen even een kop koffie drinken en dan weer verder. Bij Breda komt er een kink in de kabel. De weg die Miep, onze electronische gids ons wijst,  is afgesloten. We moeten van de snelweg af. Zou ze de weg nu nog wel weten? We worden langs allerlei secundaire wegen gestuurd. Maar uiteindelijk komen we toch nog op tijd in Brussel aan.

Volgens onze gegevens mogen de  0 –sters  uit onze groep maar tot 5 meter.. Dat is dan wel zonde van het geld. Jan overlegt met de caissière en mits onder begeleiding en verantwoording van een instructeur (Kees dus), mogen ze toch dieper. Dat is dus ook geregeld. Er zijn diverse 4-* mee, dus aan begeleiding ontbreekt het ook niet.

Wat is het water warm. 31 graden. Op 5 m. ligt een auto, op 10 m. zijn grotjes  en dan gaapt de afgrond. De eerste 10 minuten mag je alleen snorkelen. De auto is ook zonder perslucht goed bereikbaar.
Dan gaat de bel en mogen de flessen worden opgetuigd. Alleen je eigen masker, eigen computer en voor sommigen eigen vinnen mogen gebuikt worden. En kleine camera’s.

Langzaam dalen we af. Het trimmen is erg eenvoudig. Je hebt geen (droog)pak dat lucht bevat en samengedrukt kan worden.
Op 10 m . zie je de toegang naar de grotten. Maar dat is voor straks. Eerst maar eens de diepte opzoeken. Zwevend over de rand kijk je de diepte in. Onder ons zweven duikers en luchtbellen stijgen op. Deze luchtbellen prikken op je borst. Met een beetje fantasie lijkt het alsof je als parachutist door de lucht zweeft. Onder je en boven je zweven collega’s van je.
Op de bodem krijgen een paar mensen een hand. Zij hebben hun diepterecord verbroken. 

Even meten hoe diep het hier is. De computer geeft op de bodem 34,5 m. aan.
Omhoog kijkend zie je luchtbellen steeds groter worden. Wel oppassen dat je niet in deco raakt.. Op 4 min van de nultijd stijgen we weer op . Gelijk zie je de nultijd weer oplopen. Op 15 m. hangt Richard, samen met Jan. Jan gaat nu verder de diepte in samen met Dirk Jan. Wij ontfermen ons over de  0 –sters.
We gaan de grotten in. We kijken omhoog. Daar zit een luchtbel. We kunnen zelfs even de automaat uit doen en een paar woorden wisselen.
Op 5 m. bij de auto kunnen we de veiligheidsstop maken. Na 46 minuten zijn we weer boven.
 
Richard (en Kees op grotere diepte) hebben deze video gemaakt.

Op naar Mol.

Het is nog 80 minuten rijden naar Mol, maar gelukkig wel de goede kant op.
Daar eten we eerst wat. Een hotdog blijkt daar een frikadel te zijn. De grote Vlaamse frieten smaken ook goed. Jan heeft geregeld dat een medewerker uit het restaurant een korte briefing geeft.
Kees deelt de buddyparen in en we kunnen opzoek naar de verzonken stad Atlantis, naar de Yorin, een scheepswrak en zo hier en daar een klein visje.
Mooie dames in allerlei verleidelijke poses wachten ons op onder water. En mannetjes met rare hoedjes op. Een begraafplaats zien we ook nog en  een brede trap omhoog. En natuurlijk het scheepswrak, al heeft niet iedereen die gevonden. Het zicht was redelijk, al moest je dan de sporen van je mededuikers wel ontwijken.
Na afloop nog even wat kletsen en dan rest ons nog de reis naar huis. Weer een voorbeeld van een mooi clubevenement.

Links staan een aantal foto’s, die Harry gemaakt heeft in Mol.